نقش فضاهاي جمعي در آموزش مشاركتي دانشجويان معماري

یكی از روش های حضور فعال دانشجویان در آموزش دانشگاهی و انتقال آموخته های آن ها به یكدیگر، روش یادگیری مشاركتی است. این تكنیك نیازمند فضایی است كه دانشجویان یادگیرنده و دانشجویان یاد دهنده جهت شكل گیری تعاملات مشترك، در آن حضور داشته باشند. حضور مشتاقانه و مشاركت در فضاهای جمعی، وابسته به عوامل كالبدی است كه بتواند زمینه ساز ورود و سپس توقف افراد درون فضا باشد. اما آنچه بیش از ابعاد كالبدی در حضور و تعامل اجتماعی افراد موثر است، پیش بینی و خلق رویدادهایی است كه فرصت های آموزش مشاركتی را از طریق فعالیت های مشترك، ایجاد می كنند. معماری نمی تواند در یك خلاء اجتماعی تجربه شود. انتقال تجربیات دانشجویان و درك آن ها از آن چه فراگرفته اند، از طریق آموزش همكلاسی به همكلاسی در فضاهای باز جمعی در محیط های یادگیری، محقق خواهد شد. در این روش كه بر پایه آموزش به همتایان استوار است، همواره تلاش می شود با ایجاد بستری پر تحرك برای دانشجویان، نشاط و تعلق خاطر نسبت به محیط یادگیری به وجود آید. آموزش مشاركتی معماری در فضاهای جمعی، امكان تجربه شیوه آموزش كارگاهی را كه در آن شاگردانی از سال های مختلف (سال بالایی مقدماتی) با هم تعامل داشته و تجربه های خود را به یكدیگر منتقل می كنند، فراهم می آورد. با كم شدن فشار كار آموزش در فضاهای جمعی، فضای زندگی پر رنگ تر شده و روابط عمودی به ارتباطات جانبی تبدیل می شود تا رقابتی كه نظام آموزشی به طور عمومی القاء می كند، از بین برود. پرهیز از تاكید مستقیم بر آموزش، دانشجویان را در عرصه یادگیری، برای درونی و ضمنی كردن اطلاعات، قرار می دهد. بدین منظور در طی این پژوهش، ضمن معرفی آموزش مشاركتی، به بررسی مولفه های بهبود كیفی فضای جمعی و نقش آن ها در آموزش محوری فضاهای دانشگاهی برای دانشجویان معماری، پرداخته خواهد شد. شناخت این عوامل و مولفه ها، می تواند در ارتقاء كیفیت آموزش معماری و یادگیری مشاركتی دانشجویان، موثر باشد.