زيست مهندسي و نقش آن در كنترل فرسايش جاده هاي جنگلي

خاك یكی از اصلی ترین منابع طبیعی است كه رشد گیاهان را تضمین و بیش از 97 درصد نیازهای غذایی جهان را برآورده می كند. در دهه های اخیر رشد جمعیت، مهاجرت، سطح پایین فن آوری تولید محصولات كشاورزی و جنگلی زمینه های فرسایش و تخریب منابع خاك را فراهم اورده است. از طرفی شمار بالایای طبیعی مرتبط با ناپایداری دامنه ها در سال های اخیر در كل جهان افزایش یافته است. یكی از راههای جلوگیری از این پدیدهها بهره گیری از پوشش گیاهی است. گیاهان به عنوان نوعی از ابزارهای زیست مهندسی علاوه بر داشتن قابلیت خود تجدیدی و خود ترمیمی، برخلاف مصالح مصنوعی فاقد اثرات منفی بر محیط زیست نیز هستند. ریشه گیاهان با افزایش مقاومت برشی خاك باعث افزایش پایداری دامنهها می شود. تاثیر گیاهان بر پایداری دامنه ها به مقدار زیادی وابسته به مقاومت كششی ریشه گونه ها است. در واقع پوشش گیاهی عاملی مهم در ایجاد تعادل در محیط بین نیروهای ویرانگر كه موجب ناپایداری و نیروهای سازنده طبیعت كه باعث ایجاد پایداری می شوند است. استفاده از گیاه برای كنترل فرسایشی و پایدارسازی دامنهها را زیست مهندسی می گویند. این شاخه علمی به دلیل مسایل اقتصادی و زیست محیطی امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق سعی خواهد شد نگاهی اجمالی به پژوهش های صورت گرفته در این زمینه در چند دهه اخیر در داخل كشور شود.