تبيين معيارهاي طراحي فضاي شهري در تعامل با طبيعت

شهرهای گذشته به لحاظ ساختاری بیشترین انطباق راباطبیعت داشته اند و تعامل بین انسان و طبیعت توسط خود طبیعت برقرارمیگشت این تعادل مدت زمان بسیارطولانی درطول تاریخ همواره پابرجا بود تااینكه ازقرن نوزدهم میلادی با پیشرفت سریع تكنولوژی و به تبع آن افزایش روند شهرنشینی این رابطه گسسته شده و تعادل دیرینه آن برهم خورده است نادیده انگاشتن محیط طبیعی درپی ساخت و سازهای بی رویه منجربه جایگزینی محیطهای طبیعی بامناظر انسان ساخت خشك و بی روح شده است مجموعه ی این رخدادهای جدید تاثیرات پیچیده و پیش بینی نشده ای برزندگی انسانها محیط كالبدی شهرها و حتی گونه های جانوران و پوشش گیاهی برجا گذارده و درنهایت تعادل و توزان زیستی بین انسان و شهر و طبیعت را برهم زده و به شكننده تر شدن اكوسیستم های حیاتی شهرمنجر گشته است توجه به این رابطه گسسته میان شهر با طبیعت و بسط نابسامانی های ناشی ازنبود این رابطه اتخاذتدابیر ویژه و راهگشا به منظور برقراری مجدداین رابطه و ایجادفضای شهری همپیوسند با طبیعت را ضروری می نمایداین نوشتار درصدد است كه درراستای طرح پژوهشی پس ازبررسی رابطه میان شهر با طبیعت ازگذشته تا به امروز به تحلیل نحوه برقراری پیوند بین شهر با طبیعت موجود درآن ازطریق بررسی انواع رویكردهای شهرسازی درباره پویند شهر با طبیعت بپردازد و درانتها با توجه به همپوشانی اصول این رویكرد ها معیارهای طراحی همپیوندبا طبیعت ارایه خواهد شد