فضاهاي آموزشي از ديدگاه روانشناسي محيط در معماري بومي گيلان

در سالهای اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روشهای آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده، در كانون توجه متخصصین آموزش قرار گرفته است، چرا كه محیط فیزیكی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید. معماری، هنری است كه ما را در بر گرفته است و انسانها بیش از آنكه بر فضا تأثیر بگذارند، از آن تأثیر می پذیرند . آموزش و به تبع آن محیط های آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدنسازی جوامع به عهده دارند. لازمه اصلاح كالبد آموزش و پرورش، ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت دانشآموزان است؛ فضاهایی كه دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیكی ذهنی، عاطفی و اجتماعی كودكان م ی باشد كه تحقق این امر از طریق طراحی جزئیات فضاها با توجه به الگوهای رفتاری كودكان امكانپذیر می گردد. روانشناسی محیطی مطالعه پیچیده بین مردم و محیط اطرافشان است. با استفاده از این دانش می توان پیش از طراحی و ساخت، ارزیابی هایی را انجام داد كه بهترین ابزار برای طراحان حرفه ای به حساب میآید. معماری بومی گیلان میتواند بر معماری مدارس و فضاهای آموزشی و روانشناسی محیط تاثیرگذار باشد. لذا این مقاله سعی دارد به بررسی تاثیر فضاهای آموزشی از منظر روانشناسی محیط در معماری بومی گیلان بپردازد.