جانبازان و معلولان فراموش شدگان طرحهاي شهري (نمونه موردي شهر رشت)

معلولیت به مثابه پدیده اي زیستی و اجتماعی، واقعیتی است كه تمام جوامع, صرف نظر از میزان توسعه یافتگی، اعم از كشورهاي صنعتی و غیر صنعتی با آن مواجه هستند. بر اساس آمار سازمان بهداشت جهانی حدود 10 درصد از جمعیت جهان دچار نوعی معلولیت می باشند كه رقمی جالب توجه و قابل بحث و بررسی می باشد. در سالهاي اخیر در اكثر كشورها به معلولان به عنوان یك شهروند و كسی كه از امكانات، خدمات و فضاهاي شهري استفاده می كند توجه شده است و سعی شده با ایجاد ضوابط و مقررات و همچنین با اقدامات مناسب به معلولان و جانبازان امكان استفاده و گذران اوقات فراغت در شهر را براي این افراد امكان پذیر كند. در ایران ضوابط و مقررات معماري و شهرسازي براي عبور و مرور معلولین از گذشته وجود داشته و به تصویب نیز رسیده است و در طول زمان تغییراتی در این قانون به وجود آمده و كلیه طرح هاي توسعه شهري را موظف به برنامه ریزي و طراحی براي تسهیل حركت معلولین در سطح شهر، كرده اند و مدیریت شهري را مجبور به اجراي طرح كرده اند. در این پژوهش به بررسی میزان توجه شهرسازي به معلولین و جانبازان در طرح هاي شهري پرداخته و در نهایت طرح جامع شهر رشت به عنوان نمونه انتخاب و میزان اجرایی شدن برنامه ها و ضوابط مطروحه در طرح جامع این شهر مورد ارزیابی قرار داده است و مشخص گردید طرح جامع شهر رشت توجه بسیار پایین به معلولین و جانبازان داشته و تنها به ارائه ضوابط و مقررات براي معلولین و جانبازان بسنده كرده است.