مكانيابي پياده راههاي شهري با استفاده از روش AHP نمونه موردي: شهر ماكو

با اختراع اتومبیل در قرن بیستم جابه جایی انسان ها دچار تغییر و تحولات چشمگیری شد. این تغییرات موجب افزایش سرعت انتقالات شد و بدین سبب به مرور میل آدمی به استفاده از اتومبیل بیشتر شد. بطوری كه امروزه شماراتومبیل ها به رقابت با شمار انسان ها می پردازد. فضایی كه برای استفاده اتومبیل ها در نظر گرفته شده است به مرور ازفضایی كه برای عابرین پیاده در نظر گرفته می شود، بیشتر و بیشتر می شود. این امر نتیجه ای جز عدم توجه به برخی از نیازهای اصلی آدمی ندارد، عدم توجه به نیازهای روحی و جسمی به پیاده روی، دیدن و دیده شدن توسط مردم، دیدن منظره های جذاب شهری و لذت بردن از آن، حضور در كنار مردم و ارتباط با آن ها.مطالعات روانشناختی، اجتماعی نشان داده است كه مردم برای تعامل اجتماعی و آمد و شد، نیازمند راه رفتن و حضور در فضاهای عمومی هستندكه این نوع حضور، فضای خاص خود را طلب می كند، چرا كه فرد باید بتواند آزادانه و با فراغت كامل و بدون اینكه با مانعی برخورد كند، در یك فضای ویژه پیاده قدم بزند. محورهای پیاده(پیاده راه ها) به این منظور طراحی می شوند. جهت ایجاد پیاده راه ها اولین سوالی كه باید بدان پاسخ داد این است كه كدام مكانهاپتانسیل تبدیل به یك پیاده راه را دارند یا در طراحی ها، معابر دارای چه خصوصیاتی را می توان به پیاده ها اختصاص داد. در مقاله پیش رو از روش تحلیل سلسله مراتبیAHP جهت مكانیابی پیاده راه در شهر ماكو استفاده شده است. بدین صورت كه پس از مشخص كردن عوامل موثر بر مكانیابی پیاده راه ها و وزن دهی آن ها در نهایت به آلترناتیو برتر رسیده ایم.