حس مكان و مقاومت مالكين در برابر طرح هاي مرمتي بافت هاي فرسوده شهري: مورد مطالعه منطقه آبكوه مشهد

اگر سنگ ها را مي توان به جاي ديگر برد، به همان آساني نمي توان رابطه اي را كه ميان سنگ ها و انسان ها برقرار شده است، تغيير داد. نوشتار حاضر به اين سؤال اساسي پاسخ مي دهدكه حس مكان به عنوان يك ويژگي مهم اجتماعي چگونه مي تواند به عنوان يك مانع در اجراي طرح هاي بازسازي بافت هاي فرسوده شهري ظاهرشود. نتايج تحليل پديدارشناختي تجربه حس مكان و مقاومت چهار مشاركت كننده (مالك) در منطقه آبكوه شهرمشهد نشان مي دهد كه سابقه سكونت طولاني در محل، وجود خاطرات و تجارب ذهني متعدد از مكان زندگي، روابط نزديك اجتماعي با همسايگان و هم محلگي ها، آداب و سننن پابرجا در محل زندگي، حضور مداوم در محل و رضايت از الگوي سنتي مسكن، نارضايتي از عملكرد كالبدي شهرداري درمحل از مهم ترين واحدهاي معنائي نهفته دراين تجارب هستند كه از يك سو دلالت بر تعلق كالبدي آن ها و از سوي ديگر دلالت بر تعلق اجتماعي به مكان زندگي آنان دارد. اين دو نوع تعلق، دو معنا يا تم اصلي اين متن (تجارب) محسوب مي شوند كه خود دلالت دارند. دارد و اين تجربه دربين مشاركت كنندگان بسيار به هم نزديك است « حس مكان » روشني بر معناي مركزي و اين امر دليل مشتركي براي مقاومت در برابر طرح مرمت بافت فرسوده منطقه آبكوه است.