بررسي امكان كاربرد مباني زيبايي شناختي در آموزش برنامه درسي تربيت ديني به دانشجو - معلمان

مهمترین رسالت نظام آموزشی برنامه ریزی برای پرورش انسان هایی مومن وعالم به تعالیم اسلام است چون تربیت واقعی و همه جانبه انسان وقتی حاصل می گردد كه آدمی مطابق دستورهای دینی در زندگی رفتار كند. یكی از چالش هایی كه تربیت دینی با آن روبرو است چگونگی ترویج و ارائه اندیشه های دینی است به گونه ای كه مخاطب بیشتری جذب كرده و بتواند در رشد و تكامل آن ها موثر باشد. اثربخش ناكافی آموزش های مستقیم در تربیت دینی باعث شده است تا متخصصان تعلیم و تربیت در پی روش های غیر مستقیم و بهره گیری از سایر رشته ها به ویژه حوزه های هنری به منظور گسترش تعالیم اسلامی باشند.هدف پژوهش حاضر بررسی امكان كاربرد مبانی زیبایی شناختی در برنامه درسی تربیت دینی دانشجو معلمان تربیت معلم با تاكید در كلاس درس بود. روش - پژوهش حاضر كیفی و مبتنی بر تحلیل استنتاجی - بود. به منظور دست یابی به داده های مورد نظر نخست به مطالعه و بررسی متون و آثار تالیفی در خصوص تربیت دینی و مبانی زیباشناختی پرداخته شد و مفهوم و معنای هریك از متغیرهای اصلی بیان شد. در مرحله بعد داده های گرداوری شده براساس روش استنتاجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و به بیان نقش و جایگاه مبانی زیباشناختی در تربیت دینی با تاكید بر نقش تجربه زیباشناسی و قوه تخیل پرداخته شد و در پایان به منظور كاربرد زیباشناسی در آموزش تربیت دینی استفاده از نمادهای هنری مانند قصه های قرانی،گرافیك، موسیقی،نمایش و تئاتر پیشنهاد شد.