مخاطرات تري هالومتانها در منابع آب

امروزه حفظ منابع آب ، یعنی حیاتی ترین ماده ای كه بشر به آن نیاز دارد بطور فزاینده ای مورد توجه مجامع مختلف بین المللی قرار گرفته است . رشد روز افزون جمعیت و در نتیجه بهره برداری بیش از حد از منابع محدود آب از یك طرف و آلوده شدن آنها بسبب فعالیتهای گوناگون زیستی ، كشاورزی و صنعتی بشر از طرف دیگر همگی دست به دست همدیگر داده و زنگ خطر بحران آب را در سالهای آینده به صدا در آورده است . نابراین حفظ كیفیت فیزیكی و شیمیایی و بیولوژیكی منابع آب سرلوحه فعالیت بسیاری از سازمانهایی است كه به نحوی با این منابع سرو كار دارند .تشدید آلودگی منابع آب در دهه های اخیر، باعث غلظت آلاینده های آلی آب گردیده است. با توجه به استفاده از منابع آب سطحی به عنوان یكی از عمده ترین منابع آب آشامیدنی در كشور و كارب رد سیستم های كلرزنی به عنوان متداول ترین روش گند زدایی آب آشامیدنی ،احتمال تولید محصولات جانبی ناشی از گندزادیی (DBPS) در آب تصفیه شده افزایش می یابد . تری هالومتان ها (THMS) اصلی ترین گروه تشكیل دهنده محصولات جانبی ناشی از گند زادیی محسوب گردیده و می توانند خطر بروز عوارض سوء بهداشتی در كبد، كلیه ونیز سیستم اعصاب مركزی را افزایش دهند. بر اساس استاندارد وضع شده توسط EPA حد مجاز آنها در آب آشامیدنی ۱۰۰ میكروگرم در لیتر( 1/0 میلیگرم در لیتر)می باشد.بین تركیبات تری هالومتان ، كلروفرم در صد بیشتری را تشكیل میدهد (80-70%) كه دارای زیانهای بهداشتی شناخته شدهای است . كلروفرم به سرعت از طریق جهاز هاضمه جذب و سپس با co2 یون كلراید –فسژن و سایر عناصر ناشناخته وارد عمل متابولیسم میگردد و باعث تخریب سیستم عصبی و مسمومیت كبد تولید اطفال ناقص الخلقه و ایجاد ایجاد سرطان از جمله اثرات ظاهر شده در حیوانات آزمایشگاهی بر اساس تماس با كلروفرم است.