بررسي كيفيت آب هاي زير زميني و تاثير سازندهاي زمين شناسي موجود در دشت ايذه

محدوده مورد مطالعه دارای مساحتی معادل 388 كیلومتر مربع است، كه از این مساحت 173 كیلومتر مربع آن شامل دشت آبرفتی و مابقی 215 كیلومتر مربع دیگر مربوط به بخش كوهستانی است. زمین شناسی و تكتونیك منطقه در هر بخش از دشت شرایط خاصی را بوجود آورده است، به طوری كه جنس رسوبات در مركز و اطراف دریاچه های میانگران و بندان دانه ریز تا متوسط(رس، رس سیلیتی همراه كمی ماسه) و در دامنه و حاشیه ارتفاعات دانه درشت و متوسط(گراول و واریزه های آهكی ) می باشد. با توجه به مقاطع ژئوالكتریك و لوگ چاه های اكتشافی متوسط ضخامت رسوبات آبرفتی حدود 150 متر تخمین زده می شود. شرایط هیدرولوژیكی مقدار ناحیه به نحوی است، كه موجب تجمع كلیه نزولات جوی از طریق آبراهه های آبراك و كهشور در دو دریاچه میانگران و بندان شده است. سازند های موجود در منطقه متشكل از سازندهای سخت دوران دوم و سوم و رسوبات ناپیوسته دوران چهارم است، كه از شمال و شمال شرق ارتفاعات آهكی ایلام سروك و داریان فهلیان و از سمت جنوب و غرب ارتفاعات آهكی آسماری این دشت را احاط كرده و بشكل یك واحد هیدروژئولوژیكی بسته در آورده است.مقادیر قابلیت انتقال آبخوان از حداقل 84 تا حداكثر 246/5 متر مربع در روز متغیر است. نوسانات سطح آب زیرزمینی در دوره مرطوب سال ماگزیمم 2/5 متر افزایش را نشان می دهد و در سال آبی 85-84 با یك متر كاهش روبروست . در این بررسی سعی می شود، آبخوان منطقه ایذه بلحاظه كیفی برمبنای روش طبق بندی ویلكوكس ، پاپیر و شولر از نظر مصارف مختلف، مورد بحث و تبادل نظر قرار گیرد.