توسعه و گسترش گردشگري روستايي مجموعه تفريحي و توريستي تالاب قوريگل (استان آذربايجان شرقي)

گردشگري روستايي به عنوان يكي از گونههاي گردشگري مطبوع مطرح بوده كه در بر گيرنده يك گرايش به ريشه ها، يك احساس سنتي در حال رشد همراه با خواست درك تمامي ابعاد محيطي در تجربه گردشگري است. گردشگري روستايي به سبب عواملي همچون شهرنشيني، علاقمندي به ميراث طبيعي، فرهنگي و تاريخي، نگرانيهاي محيط زيست، شيوه سالم زندگي شهري و امتناع از فرهنگ مصرف گرايي درسال هاي اخير شكل گرفته و توسعه يافته است و با قرار گرفتن در دو سوي يك جريان گردشگري از يك سو نشان دهنده گردشگري با ويژگيهاي چون انعطاف پذيري، تركيب همراه با سفارش محصولات براي نيازهاي انفرادي مصرف كننده بوده و از ديگر سو با توجه به ارزش ها و اثرات ناشي از اين گونه گردشگري رويكردي مطرح در كنار ديگر گزينههاي توسعه همه جانبه فضاهاي روستايي محسوب ميگردد كه ميتواند در حمايت از سياستهاي كشاورزي و حفاظت از محيط زيست ايفاي نقش كند. بر اين اساس لازم ميآيد تا گردشگري روستايي در يك نگرش منطقهاي مورد توجه قرار گرفته و در برنامه ريزي منطقهاي به عنوان رهيافتي مؤثر در توسعه منطقهاي مدنظر قرار گيرد. به اين منظور مقاله حاضر با استفاده از روش پيمايش، به ارائه استراتژي و راهبرد در جهت SWOT مطالعات ميداني و تعيين نقاط قوت،ضعف، فرصت ها و تهديدها به شيوه توسعه گردشگري در مناطق روستايي تالاب قوريگل پرداخته است. تجزيه و تحليلهاي تجربي در منطقه مورد مطالعه نشان ميدهد آستانه آسيب پذيري نقاط روستايي به علت گردشگري بودن بسيار بالاست و نيازمند بازنگري و ارائه سياستهاي مناسب در جهت رفع محدوديتها و استفاده از مزيتهاي نسبي موجود است.