مديريت مخازن با استفاده از روش هاي بهينه سازي پويا DPSA ,FDP و MIDP

رشد روز افزون جمعیت و محدودیت منابع آبهای سطحی و زیرزمینی ضرورت مدیریت و بهره برداری بهینه از منابع آب را ایجاب می كند. از معروفترین روش های بهینه سازی می توان برنامه ریزی خطی , غیر خطی و برنامه ریزی پویا را نام برد. در این میان برنامه ریزی پویا به علت قابلیت حل مسائل خطی و غیر خطی و تطبیق آن با مسائل منابع آب از محبوبیت خاصی برخوردار است ولی كارائی روش كلاسیك آن در بهینه سازی سیستم های چند مخزنه به علت بعددار شدن محدود می باشد. اگر چه برای رفع این مشكل روش هایی مانند برنامه ریزی پویای افزایشی (DPI) ، برنامه ریزی پویای افزایشی چند لایه (MIDP) ، برنامه ریزی پویا با تقریب های متوالی (DPSA) و برنامه ریزی پویای دیفرانسیلی گسسته (DDDP) ارائه شده كه تا حدی هم توانسته اند این مشكل را حل كنند ولی این روش ها در شروع كار نیاز به مسیر اولیه دارند كه مشخص كردن آن مشكل می باشد. در این تحقیق الگوریتم برنامه ریزی پویای تا شده (FDP) بررسی و مدل آن توسعه داده شده است. این الگوریتم به صورت مطالعه موردی برای بهره برداری بهینه از سیستم چهار مخزنی Larson مورد استفاده قرار گرفته و نتایج آن با نتایج برنامه ریزی پویای افزایشی چند لایه و برنامه ریزی پویا با تقریب های متوالی مقایسه شده و نتایج نشان می دهد كه روش پویا تا شده برخلاف سایر روش های برنامه ریزی پویا نیاز به انتخاب مسیر اولیه ندارد و ضمناً حجم ماتریس مورد نیاز جهت ذخیره اطلاعات در روش برنامه ریزی پویای تا شده به مراتب كمتر از روش های دیگر می باشد.