تاثير تنبيه بر يادگيري دانش آموزان

تشویق و تنبیه دو روش تربیتی است كه برای رعایت مقررات و انضباط باید در مدارس مدنظر قرار گیرد. تنبیه در مواردی بكار می رود كه رفتار دانش آموز ناپسند، برخلاف مقررات و غیر دلخواه است و می خواهیم آن را خاموش و تضعیف كنیم. تنبیه به معنای آگاهانیدن، بیدار كردن، واقف گردانیدن به چیزی و آگاه و هوشیار كردن آمده است. معمولا روانشناسان تنبیه بدنی را جایز نمیدانند و برای آن عوارض نامطلوبی همچون ترسی، عدم یادگیری رفتاردرست، توجیه صدمه زدن به دیگران، پرخاشگری نسبت به عامل تنبیه كننده، جانشین شدن یك پاسخ نامطلوب به جای پاسخ نامطلوب دیگر و الگو برداری .3 آن توسط دیگران برمی شمارند. این دو روش باید بطور صحیح بكار رود تا موجب آرامش خاطر گردد. در مورد تشویق و تنبیه مطالعات زیادی توسط روانشناسان صورت گرفته است و از دیرباز مناقشه بر میزان اثربخشی تنبیه میان دیدگاه های مختلف روان شناختی، علوم تربیتی و اسلام وجود داشته است. این مطالعات نشان می دهد كه اثر تشویق بیش از تنبیه است و تا جایی كه ممكن است باید از تنبیه خودداری شود زیرا تنبیه عوارضی ناخوشایند را در بردارد.