بررسي نقش تغيير كاربري اراضي بر فرسايش خاك ( مطالعه موردي: منطقه لنجان عليا در استان اصفهان)

با توجه به اهميت مديريت آب و خاك در حوزه آبخيز زاينده رود و تأثير اين امر بر توسعه پايدار، مطالعه موردي در منطقه لنجان عليا در استان اصفهان انجام شد. تا تأثير تغيير كاربريهاي صورت گرفته در ساليان اخير و نيز نوع مديريت بر آنها بر ميزان تلفات خاك در اراضي از ديدگاه كيفي و بعضًا كمّي مورد ارزيابي قرار گيرد. به اين منظور در اين تحقيق ابتدا منطقه مورد مطالعه با توجه به وضعيت توپوگرافيكي به دو قسمت متمايز ناحيه حاشيه اي و غيرحاشيه اي زاينده رود تقسيم و پس از تعيين كاربريهاي مختلف، نواحي بحراني از نظر فرسايش خاك شناسايي و 81 نمونه در سه كاربري اصلي ديم و آيش، باغ و زراعت آبي در چهار تيمار مديريتي در نظرگرفته شد. سپس در محلهاي انتخاب شده، بازديد صحرايي به عمل آمد و نوع مديريت اراضي و وجود يا χ عدم وجود فرسايش آبكندي ثبت گرديد. در ادامه با استفاده از آزمون آماري كاي اسكوئر ( 2 ) اقدام به بررسي معني دار بودن رابطه بين نوع مديريت و تأثير آن در بروز فرسايش آبكندي گرديد. نتايج نشان داد اگر چه بروز قطعي اثرات مثبت و منفي تغيير كاربري اوليه به كشاورزي بر فرسايش خاك و ميزان رواناب قابل انكار نيست ولي در بيشتر موارد نوع مديريت بعد از تغييركاربري، پيامدهاي بعدي را به مقدار زيادي تحت تأثير قرار مي دهد. ارزيابي دقيق و علمي ابعاد اين تأثيرات منفي و نيز ذكر صحيح اثرات مثبت، به صاحبنظران و مديران در بخش كشاورزي، آبخيزداري و آب و خاك كشور، به ويژه در ناحيه مورد بررسي حائز اهميت است.