بهينه كردن غلظت ساكارز براي توليد زي توده در كشت ريشه هاي مويين سرخارگل Echinacea purpurea L

در سال های اخیر، نیاز جهانی برای فرآوردههای حاصل از گیاه دارویی سرخار گل به خاطر خطر بیماری های واگیردار ویروسی به شدت افزایش یافته است. كشت ریشه های مویین حاصل از تلقیح با باكتری، به دلیل سرعت رشد زیاد و نامحدود، عدم نیاز به محیط كشت حاوی هورمون و پایداری ژنتیكی بالا به عنوان سیستم جدید و بسیار امیدبخشی برای تولید متابولیتهای ثانویه در شرایط درون شیشهای مطرح گردیده است. در این پژوهشی، در راستای بهینه كردن شرایط رشد ریشه های مویین سرخار گل، اثر غلظتهای مختلف ساكارز در محیط كشت (۱۵، ۲۰، ۲۵، ۳۰، ۳۵، ۴۰، ۴۵، ۵۰، ۶۰ و g I ۱۲۰) بررسی شد. این ازمایشی در ارلن های ml ۱۰۰ حاوی ml ۳۰ محیط كشت WPM و g ۱ ریشه مویین حاصل از تلقیح با اگر وباكتریوم رایزوژنز سوش A4 با طرح كاملا تصادفی در سه تكرار انجام شد. تجزیه واریانس برای صفات وزن تر و درصد افزایش وزن تر نشان داد كه از نظر این صفات، بین غلظت های ساكارز اختلاف معنی داری در سطح احتمال ۵٪ وجود دارد. نتایج نشان داد كه بیشترین وزن تر (g ۳/۹) و درصد افزایش وزن تر (۲۹۰٪) ریشه های مویین در تیمار حاوی g I ۱۵ ساكارز بدست آمد؛ در حالی كه كمترین وزن تر (g ۲/۲۷) و درصد افزایش وزن تر (۱۷۰٪) ریشه های مویین در غلظت آg I ۱۲۰ بدست آمد. اثر غلظت های مختلف ساكارز بر pH محیط كشت، معنی داری نبود.