بازشناسي مفهوم و عملكرد حياط در معماري ايران و نمود آن در معماري امروز (نمونه موردي : خانه ضرابي همدان)

شكل گیری بنا در معماری سنتی ایران براساس تركیب سه الگوی فضایی (پسته، نیمه باز، باز) صورت می گرفته و همچنین در گذشته رابطه انسان، محیط طبیعی و معماری به صورتی بوده كه هم انسان در ارتباط مستقیم با طبیعت بوده و هم معماری در بستر طبیعت شكل می گرفته است. در معماری سنتی ایران به خصوص در خانه های سنتی، حیاط به عنوان اصلی ترین فضای باز، هم زیستی با طبیعت را نمایندگی می كند كه همگی این موارد جزء عوامل پایداری موجود در حیاط تلقی می شود. در این مقاله نگارندگان سعی دارند با توجه به مفهوم پایداری و معماری سبز، عنصر حیاط كه به عنوان ارزشی پایدار در معماری سنتی ایران می باشد را مورد بررسی قرار داده و در جستجوی راهكاری جهت بازگشت این عنصر در معماری امروز پرداخته شده است.