معناي زندگي در انديشه خيام

موضوع مقاله ی حاضر بررسی عنصرهای معناساز زندگی در اندیشه خیام است. عنصرهایی كه به دلیل توجه به مرگ اندیشی ها و بدبینی های فلسفی او مغفول مانده و كم تر بدان توجه شده است. از رباعیات خیام بر می آید كه این شاعر حكیم وخرد ورز، هرگز زندگی را از یادنمی برد و به دلیل این كه سایه ی مرگ را همه جا بر سر انسان می بیند، از او می خواهد كه از ترس مرگ به زندگی پناه برد و چنان به زندگانی خود معنا بخشد، كه مرگ قادر به تخریب آن نباشد. به باور او دانش بشر نیز، نه قادر به حل معمای مرگ است و نه می تواند معنای زنذگی را در یابد . زیرا معنای زندگی خود زندگی است و باید كشف شود. او با پرسشگری هایش به درك این معنا كمك می كند. اگرچه خیام روایتگر زندگی تلخ انسان است، در همین تلخی هم معنایی می یابد و به جای فكر كردن به این روایت، ما را به لذت بردن از خود متن فرا می خواند. او برایكاستن از اندوه زندگی، بر هویت یابی تاكید و خوش باشی را پیش نهاد می كند وشراب را بهترین داروی تغافل از غم و آزادكننده ی اندیشه، برای یافتن معنای تازه ی زندگی می داند.