همساني عناصر موسيقايي در شعر شاملو و تاريخ بيهقي

آهنگ و موسیقی، بخش جداناپذیر شعر است كه هم به لحاظ شنیداری و هم به لحاظ عاطفی بر خواننده تأثیر می گذارد. شعر سپید یا شعر شاملویی، از آنجا كه بنا بر ماهیت خود، موسیقی عروضی را برای شعر غیرضروری می دانست، برای جبران موسیقی شعر، می بایست به لوازم و امكانات دیگری دست می برد. توفیقی كه شاملو در این زمینه بدان دست یافته است، به كارگیری سازوكار ویژه ی وزن زبان است كه آن را جایگزین وزن عروضی متعارف ساخته است. كشف امكانات مختلف زبانی در شعر شاملو موجب دستیابی او به موسیقی و آهنگ فخیمی شده كه شعرش را بدون وزن عروضی نیز، شعری آهنگین و گوشی نواز كرده است. برخورد ویژه ی شاملو با زبان و امكانات واژگانی، در بسیاری موارد، نظیر تمهیداتی است كه ابوالفضل بیهقی در تاریخ بیهقی به كار برده است. پیوند شاملو با گنجینه ی غنی نثر كهن و واژگان و تركیبات آهنگین نثر بیهقی، یكی از دلایل توفیق او در كشف وزن هنری در شعر گشته است. این پژوهش، بر آن است تا ظرفیت های موسیقایی شعر شاملو را با تعمقی در نثر تاریخ بیهقی مورد بررسی قرار دهد و تأثیراتی را كه شاملو در این زمینه از بیهقی پذیرفته است، نشان دهد.