آموزه هاي مطالعه تطبيقي رويكرد بوم شناسي در برنامه ريزي منظر (ديدگاه استينر و مك هارگ)

امروزه استفاده از دانش های مختلف زیستی و انسانی در فرآیند برنامه ریزی و طراحی منظر، مورد توجه روزافزون طراحان و برنامه ریزان منظر قرار گرفته است. در این پژوهشی به مطالعه ای تطبیقی درباره چگونگی بهره گیری از رویكردهای اكولوژیكی به عنوان رویهای نوین و كارآمد در برنامهریزی و طراحی منظر از دیدگاه دو صاحب نظر مهم در این حوزه، استینر و مك هارگ، پرداخته می شود. از آنجایی كه تاكنون بهره گیری از اصول و چارچوب های رویكرد اكولوژی منظر، در فرآیند برنامه ریزی راهبردی طرح های منظر، كمتر مورد توجه قرار گرفته است، لذا رویكرد اكولوژیك منظر می تواند به صورت یك اولویت در برنامه ریزی، طراحی و مدیریت منظر مطرح شود تا توجه به كارایی های حاصل از این رویكرد، به حفظ و ماندگاری توان های اكولوژیك موجود و بهبود و گسترش این بخشی از سودمندی ها در جهت ارتقای زیست پذیری شهرها منجر شود. به منظور انجام این پژوهشی در ابتدا برنامه ریزی اكولوژیك منظر از دیدگاه استینر و مك هارگ مورد مطالعه قرار گرفته، مولفه های مورد نظر آنها گردآوری و بررسی میگردد. عوامل و مسائلی كه در هر روش بر آن تأكید شده و یا نادیده گرفته شده است؛ ذكر میگردد و مولفه های كارآمد موجود در هر یك از دو شیوه برنامه ریزی كه می تواند در زمینه آموزش اكولوژیك مورد استفاده و بهره برداری قرار گیرد؛ بیان می شود.