بررسي تاثير برخي عمليات آبخيزداري در افزايش پوشش مرتعي

وجود محدوديت منا بع و كمبود منابع آبي بعنوان يكي از حياتي ترين اهرم ها زندگي انسان، گياهان و جانوران را در بسياري از كشورها از جمله كشور ما مورد تهديد قرار داده است كه بعنوان يكي از تنگناهاي مهم توسعه اقتصادي و كشاورزي عنوان مي گردد . عدم بهره برداري مناسب و مهار سيلاب ها و آبهاي تحت الارضي، تخريب آبخيز ها و پوشش گياهي باعث وقوع سيلاب ها ي مخرب شده كه متاسفانه هر ساله خسارات جبران ناپذيري را براي كشور ما به ارمغان مي آورد . اين در حالي است كه به مدد تكنولوژي و رعايت اصول فني هر ساله مي توان با كمترين هزينه سيلاب ها را مهار ك رده و به نحو مطلوب از آن بهره برداري نمود . در اين تحقيق كه بصورت موردي در ايستگاه تحقيقات آبخوانداري شهربابك به مرحله اجرا در آمده تاثير انجام عمليات آبخيزداري در تغييرات پوشش مرتعي مورد بررسي قرار گرفته است. در اين ايستگاه علي رغم خشكسالي هاي چند سال اخي ر در چهار سال اخير به طور متوسط هر ساله بين 5 تا 7 بار آبگيري صورت گرفته است و با بكارگيري پلاتهاي يك متر مربعي و با استفاده از روش سيستماتيك تصادفي پارامترهاي تاج پوشش گياهان مرتعي، افزايش گياهان مرتعي، توليد علوفه سنگ و سنگريزه و زادآوري گياهان در سطح پ لاتها و روش قطع توزيع در درون پلاتها استفاده گرديد. در اين تحقيق در پشت كانا لهاي احداث شده آمار برداري انجام شده است و نسبت به شاهد در خارج از عرصه مقايسه صورت گرفته در سالهاي اول دوم به دليل بارندگي مناسب و سيل گيري سيستم پخش سيلاب تفاوت معني داري در سطح يك و 5 درصد وجود داشته كه با توجه به ايجاد فارو در بين كانال ها ميزان تغييرات پوشش خصوصا در داخل فاروها در سالهايي كه آبگيري انجام شده وجود داشته است