بررسي تعامل معماري و سازه در طراحي بناهاي با كاربري فرهنگي در معماري معاصر ايران (بعد از انقلاب اسلامي)

این پژوهش با هدف بررسی تعامل معماری و سازه در طراحی بناهای با كاربری فرهنگی در معماری معاصر ایران (بعد از انقلاب) تدوین شده است. روش پژوهش بصورت كیفی و روش تحلیل محتوا می باشد. سازه در معماری به عنوان اولین مسئله ی مهم برپاسازی فضا مطرح است. در معماری سنتی ایرانی به خوبی می توان انطباق بین فرم و سازه و یكی بودن آن را ملاحظه كرد. اما در دوره ی معاصر با توجه به ارتباط صنعتی و اقتصادی با غرب و تأثیرپذیری از برخی دیدگاه ها، شاهد بروز تعاملات جدیدی در بعضی موارد هدفمند و گاها غیرآگاهانه در زمینه ی تعامل این دو عرصه هستیم. با توجه به این كه بناهای با كاربری فرهنگی به دلیل ماهیت عملكردی و مفهومی خود، بستر مناسبی برای نمود رویكردهای مختلف طراحی هستند، پژوهش حاضر، این دسته از بناها را از منظر نحوه ی تعامل سازه و معماری مورد مطالعه قرار می دهد. در این راستا پس از بررسی رابطه ی سازه و معماری از دیدگاه اندیشمندان و گونه های ارتباط سازه و معماری، تعداد 19 بنا با كاربری فرهنگی در دوران معاصر در ایران و بازه ی زمانی پس از انقلاب، انتخاب شده و رابطه ی سازه و معماری در آن ها مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج پژوهش حاكی از آن است كه رابطه ی سازه و معماری در بناهای با كاربری فرهنگی غالبا از نوع سازه به مثابه فرم ساز بوده و در ایده پردازی و طراحی بناهای فرهنگی به نقش سازه به عنوان یك عنصر فعال در سازماندهی فضا از بعد زیبایی شناختی و بصری كمتر توجه می شود و جنبه ی تأمین ایستایی آن عمدتاً مورد نظر قرار می گیرد.