زبان فارسي و هويت ملي در دربار آل بويه

آل بویه نخستین حكومت مقتدر و مستقل ایرانی پس از ورود اسلام به ایران به شمار می آید. این حكومت با آنكه از ایرانیان اصیل بودند و سعی داشتند هویت ایرانی و ساسانی را زنده كنند، اما به دلایلی بیشترین توجه و اهتمام خود را به زبان و ادبیات عربی نشان می دادند به طوری كه زبان رسمی و درباری این حكومت بر خلاف سامانیان در خراسان بزرگ، عربی بود. هم زمانی این دولت با سامانیان و مقایسه ی آن دو باعث شده است این نگرش به وجود آید كه آل بویه تمایل چندانی به زبان و ادبیات فارسی نداشته اند. این پژوهش با تأكید بر زبان به عنوان یكی از عناصر هویت ساز و با رویكردی تاریخی مسئله هویت ملی و زبان فارسی را در دوره آل بویه بررسی می كند و نشان می دهد كه نه تنها آل بویه با زبان فارسی ستیزی نداشتند، بلكه حامی و مشوّق ادیبان پارسی گوی نیز بوده اند و شاعران پارسی گوی بسیاری در دربار آنها می زیسته اند؛ شاعرانی كه به زبان فارسی به عنوان اساسی ترین مفهوم هویّت ایرانی دلبستگی داشتند و به آن شعر می سرودند.