بررسي معماري سنتي اقليم سرد با تكيه براصول معماري پايدار (خوي)

مسئله اصلی در معماری معاصر جهان امروز، قطع ارتباط میان معماری بومی و نیازهای مدرن است. ضروری است تامتدهای استفاده شده در دنیای قدیم را به منزله سمبلی از راه حلهای سبز یادآوری كرد و سپس، آنها را توسط پیشرفتهای تكنولوژیك عصر حاضر بادنیای جدید تطبیق دارد. یكی از سمبلهای معماری پایدار، معماری سنتی ایرانی است كه به موضوعهای اكولوژیكی و كارایی انرژی، هم به لحاظ پایین بودن قیمت اولیه وهم به لحاظ پایین بودن قیمت جاری و كاركردی بنام پاسخگو بوده است. دلیل لزوم مرور راه حلهای گذشته برای تطبیق باشرایط سخت آب و هوایی، این است كه معماری آن روزها حاصل پروسه متداوم معماری محلی بوده است كه از نسلی به نسل دیگر در طی زمانی طولانی منتقل شده است و جایگاه و پیوستگی آنها توسط آزمون و خطاطی صدها سال آزمایش می شد. توجه وبازگشت به زمانهایی كه هنوز استفاده از انرژیهای فسیلی و تجدید ناپذیر متداول نشده بود، میتواند راهگشای دستیابی به راه حلهای بسیار ارزشمندی برای استفاده مؤثر از انرژیهای پاك در اختیارمان قرار دهد. معماری پایدار دارای اصول و قواعد مخصوص خود است و به طور كلی این شش اصل را در برمی گیرد: حفظ انرژی، هماهنگی با اقلیم ، كاهش استفاده از منابع جدید مصالح، برآوردن نیازهای ساكنان، هماهنگی باسایت، كل گرایی به هرحال برخی از راه حل های پیش بینی شده توسط پیشینیان با تكنولوژی آن زمان تطابق داشته اماكنون با پیشرفت تكنولوژی می توان راهكارهای بهتری برگرفته از راهكارهای سنتی به كار برده به عنوان مثال به كار بردن دیوارهای قطور یك متری در زمان حاضر نمیتواند راهكار مناسبی برای جلوگیری از انتقال حرارت و نفوذ سرما باشد ویالااقل بهترین راه نیست. اما یك جهت گیری صحیح نسبت به بادمزاحم میتواند در هر زمانی مناسب باشد. در این مقاله سعی می شود با مطالعه در مورد ویژگی های معماری سنتی از نظر پایداری و با توجه به نكات مثبت و قابل تطبیق شیوه زندگی امروزی وبا بهره گیری ازمزایای تكنولوژی در طراحی محیط مسكونی فرصتی فراهم شود كه در ادامه روند مذكورو در تطبیق و تركیب آن باشرایط زمانی حال درراستای توسعه پایدار گام های بیشتری برداشته شود.