نقش اقتصاد غيرزراعي در كاهش فقر و امرار معاش پايدار فقراي روستايي

فقر و محروميت در بيشتر كشورها از جمله مسايل مهم براي دولتها و به ويژه برنامهريزان به شمار مي رود و چگونگي برخورد دولتها با اين مشكل و اينكه چه راهكاري براي حل يا كاهش آن اتخاذ مي كنند از مسايل مطرح براي آنها مي باشد. براساس گزارش فائو نزديك به يك مليارد نفر كه بيشتر آنها در نواحي روستايي زندگي مي كنند در فقر به سر مي برند. اين در حالي است كه اقتصاد روستايي به طور عمده بر پايه فعاليتهاي كشاورزي قرار دارد. امروزه با توجه به سطح پايين فناوريهاي كشاورزي در روستاها، مخاطرات طبيعي بسيار همچون خشكسالي، سرمازدگي و بحران كمبود منابع آب، اقتصاد روستايي دچار چالش شده است. بنابر درآمد خانوارهاي روستايي دستخوش تغيير شده و در پي آن درجه آسيب پذيري آنها نيز بالا رفته است. در اين ميان گسترش اقتصاد غير زراعي در نواحي روستايي مي تواند به عنوان يك راهكار مناسب در جهت كاهش فقر و امرار معاش پايدار فقراي روستايي مورد توجه قرار گيرد. در مقاله حاضر كه به روش پژوهش اسنادي و مطالعه كتابخانهاي تدوين شده سعي بر اين است كه با تشريح مفاهيم فقر روستايي و عوامل مؤثر بر آن، به تبيين جايگاه اقتصاد غير زراعي در كاهش فقر و امرار معاش پايدار فقراي روستايي پرداخته شود. نتايج تحقيق بيانگر آن است متنوع سازي فعاليتهاي اقتصادي در جوامع روستايي از طريق افزايش اشتغال نقشي مستقيم در كاهش فقر و امرار معاش پايدار فقراي روستايي دارد. همچنين به طور غير مستقيم از طريق نقشي كه در توسعه اقتصادي روستاها دارند، زمينه توسعه روستايي و كشاورزي را فراهم آورده و از اين طريق نيز در كاهش فقر مؤثر هستند.