برنامه ريزي توسعه مساكن روستايي بر اساس عوامل اقليمي: روستاهاي يزد

بروز مشكلات زيست محيطي و حركت به سمت توسعة پايدار، به ويژه در رابطه با منابع انرژي باعث شده است در سا لهاي اخير موضوع هماهنگي و انطباق معماري با ويژگي هاي جغرافيايي محل و به ويژه عناصر اقليمي مورد توجه نهادهاي متولي ساخت و ساز قرار گيرد . مساكن سنتي روستايي مناطق گرم و خشك كشور، با ظاهر متفاوت خوداقتباسي ساده از طبيعت و جغرافياي منطقه بوده و پاسخگوي نيازهاي اساسي مردماني است كه فعاليت هاي اقتصادي و فرهنگ زيستي آنان متفاوت با ديگر نقاط ايران است. مسكن هاي روستايي برخلاف مسك نهاي شهري تنها محل سكونت و استراحت خانواده نيست، بلكه به اقتضاي نوع كاركرد اقتصادي خانواده، نقش هاي ديگري نيز دارد. تقسيمات داخلي ساختمانها نيز تا حد زيادي متاثر از نحوه معيشت خانواد ههاست. بهره برداري هوشمندانه روستائيان از مواد و مصالح موجود در محيط جغرافيايي و تلاش براي بهره گيري هرچه بيشتر از آنها، علاوه بر برآورد نمودن نيازهاي ساختماني مساكن روستايي گامي موثر در جهت رسيدن به اهداف توسعة پايدار محسوب م ي گردد . لذا در اين پژوهش با بهره گيري از روش ها ي اسنادي و ميداني و استفاده از نمودارهاي زيست- اقليمي و بهره گيري از عوامل هواشناسي 53 ساله استان يزد، سعي شده علاوه بر بررسي شماي كلي مسكن سنتي روستايي يزد و چگونگي شكل گيري آن، تاثير عوامل اقليم ي و نوع فعاليت هاي معيشتي بر اين مساكن، مورد مطالعه قرار گير د. نتايج حاكي از آن است كه در معماري سنتي روستاهاي يزد سواي شرايط استحكام و مقاومت در برابر زلزله، رعايت شرايط اقليمي در اصول معماري اين روستاها به وضوح مشاهده مي شود . با كشف اصول و قوانين به كار رفته در معماري سنّتي و بهرهگيري از روش هاي مؤثر در طراحي ساختمان و به روز كردن آن در معماري مساكن جديد، م ي توان همانند گذشتگان معماري جديدي را در مناطق روستايي بنيان نهاد و رونق گذشته را به روستاها بازگرداند.