تحليلي بر محدوديت هاي توسعه مكانيزاسيون كشاورزي جهت دستيابي به توسعه پايدار روستايي (مطالعه موردي: محور روستايي ميرجان– مهرآباد)

وجود محدوديتهاي توليدي، فني و اقليمي در بخش كشاورزي ايران، نشان دهنده لزوم كاربرد فناوري هاي نوين جهت كاهش اين محدوديتها و استفاده بهينه از منابع كمياب اين بخش را نشان مي دهد . امروزه بخش بزرگي از توليدات كشاورزي كشور در مناطق روستايي صورت ميگيرد ؛از اين رو هر گونه برنامه ريزي جهت گسترش فناوري هاي نوين كشاورزي در اين مناطق ابتدا بايد همراه با شناخت مشكلات و موانع و سپس برنامهريزي جهت رفع آنها باشد، تا روند دستيابي به توسعه پايدار روستايي در اين مناطق آسان شود. تحقيق حاضر به تحليل مهم ترين موانع توسعه مكانيزاسيون كشاورزي در مناطق روستايي جهت دستيابي به توسعه پايدار روستايي پرداخته است . هدف تحقيق، شناسايي اين محدوديتها از ديدگاه روستائيان كشاورز و همچنين مشخص كردن جايگاه مكانيزاسيون كشاورزي در فرايند توسعه پايدار روستايي است . روش تحقيق به صورت توصيفي – تحليلي و روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني (پرسشنامه و مصاحبه) مي باشد.