معماري فضاهاي آموزشي كودكان استثنايي به عنوان بخشي از جامعه ايراني

ودكان كم توان ذهني به لحاظ جسمي ، فكري ، عاطفي و رفتاري با ساير انسانها متفاوت هستند ، بر همين اساس براي شكوفايي استعدادهاي نهايي شان نيازمند محيط هاي ويژه اي مي باشند. هدف پژوهش حاضر ، شناخت و بررسي عواملي است كه موجب تقويت رابطه ميان اين انسان هاي كم توان ، با محيط پيراموني خود ، در فضاهاي آموزشي مي شود تا بتوان از حداكثر توانايي هاي آنها بهره برد. در اين پژوهش از روش تحقيق كيفي استفاده شده كه داده ها با مشاركت دادن عملي كودكان كم توان ذهني آموزش پذير در ترسيم نقاشي ، پيرامون محيط مدرسه گردآوري شد و اطلاعات بدست آمده مورد تجزيه و تحليل كارشناس و متخصص روانشناس از ديدگاه روانشناسي كودكان استثنايي و همينطور از ديدگاه معماري قرار گرفت. جامعه مورد مطالعه در اين پژوهش متشكل از 60 دانش آموز كم توان ذهني مقطع چهارم ، پنجم و ششم ابتدايي مي باشد. يافته ها نشان داد عواملي چون رنگ ها ، ابعاد و تناسبات در فضاهاي آموزشي مي تواند تاثير قابل ملاحظه اي بر كيفيت سطح آموزش و رفتار كودكان كم توان ذهني داشته باشد. همچنين توجه به احساس آرامش ، امنيت و آزادي در آنها بسيار حايز اهميت است و مي تواند موجب افزايش توان رفتاري كودك شده و بستر تعامل آنها با محيط را فراهم كند . در نتيجه ، طراحي فضاهاي آموزشي كودكان استثنايي از اهميت ويژه اي برخوردار است و اينگونه محيط ها بايد امن ، آرام ، در عين حال محرك و سيال باشند.