اجراي طرح خيابان قابل زندگي راهكاري براي ارتقاء كيفيت خيابان شهري بدون حذف اتومبيل (نمونه مورد مطالعه: خيابان زيتون شهر اهواز)

طراحی خیابان های مسكونی باید بر پایه ی زیست پذیری استوار باشد.ا مروزه طراحی این خیابان ها به گونه ای است كه سرعت خودروها به خاطر مسیر های عریض بالا بوده و عابران پیاده و دوچرخه سواران را مجبور به عقب نشینی كرده است. نتیجه این امر از دست دادن فرصت برای س اكنان محلی به منظور ایجاد جوامع سالم تر و قوی تر است در محلات مسكونی خیابان ها دردسترس ترین فضاهایی هستند كه نه تنها برای خودروها بلكه برای مردم ساخته شده اند،بنابراین باید مكانی برای معاشرت همسایگان با یكدیگر و محلی برای تقویت توانایی های جسمی و خلاقیت جوانان و سالخوردگان باشد. هدف پژوهش حاضر طراحی خیابان قابل زندگی است كه یكی از راهبردهایی است كه می تواند در محلات امنیت، آرامش دسترسی آسان برای هر فرد را با توجه به سن و توانایی او، فراهم آورد.همچنین اتومبیل سواران ، افراد پیاده، دوچرخه سواران و رانندگان وسایل حمل و نقل عمومی می توانند به طور همزمان در ((خیابان قابل زندگی ))رفت و آمد كنند.در واقع خیابان قابل زندگی خیابانی برای همه می باشد .روش پژوهش از طریق چك لیست مشاهده و پرسشنامه جهت ارزیابی كیفی و از طریق برداشت های میدانی و تهیه نقشه های مورد نیاز تدوین جدول سوات و ارزیابی آن از طریق دلفی نموده و با ارائه راهبرد مورد نیاز به ارائه سیاست ها و آلترناتیو های طراحی وانتخاب آلترناتیو بهینه جهت طراحی هر چه بهتر خیابان نموده ایم. كه نتیجه حاصل از پژوهش در قالب طرح پیشنهادی برای طراحی خیابان با توجه به معیارهای خیابان قابل زندگی است كه موجب شده اتومبیل سواران ،دوچرخه سواران ،حمل و نقل عمومی و عابرین پیاده در خیابان در كنار هم و ایجاد فضایی امن برای حضور تمامی اقشار جامعه (كودكان،سالمندان و گروهای خاص ) است.راهكار خیابان قابل زندگی بدون حذف اتومبیل از خیابان شرایط را برای حضور عابران پیاده مساعد می كند كه راهكاری موفق برای خیابان های شهری است.