بررسي و تحليل ساختارهاي توسعه اقتصادي ميان شهرهاي مرزي استانهاي همجوار (مطالعه موردي: استان كردستان و استان آذربايجان غربي)

ارزیابی سطح توسعه اقتصادی به منظور آگاهی از شرایط و وضعیت موجود اقتصادی و برنامه ریزی جهت توسعه اقتصادی و رفع نابرابری ها اهمیت زیادی دارد. از همین رو، برای سنجش و رتبه بندی توسعه اقتصادی مناطق شاخص های متفاوتی وجود دارند كه انتخاب شاخص خاص بر نتیجه و روند برنامه ریزی ها تأثیر بسزایی خواهد داشت. در همین راستا یكی از چالش های فراروی برنامه ریزی، عدم تعادل ها و توازن ها در مدیریت مطلوب شهری و منطقه ای است. برنامه ریزی منطقه ای با هدف توسعه و كاهش نابرابری های منطقه ای از موضوعات مهم كشورهای در حال توسعه می باشد كه با شناسایی تنگناها و محدودیتهای مناطق می توان برای رفع آنها اقدام كرد. در ضمن با تخصیص منابع و امكانات به مناطق كمتر توسعه یافته تر می توان این نواحی را به سطح نواحی توسعه یافته رساند و این نابرابری ها را به حداقل ممكن رساند. هدف از این مقاله بررسی ساختارهای توسعه اقتصادی میان شهرهای مرزی دو استان كردستان و آذربایجان غربی و ارائه راهبردهای آمایشی برای كاهش میزان این نابرابری ها می باشد. در همین راستا با عنایت به مباحث فوق الذكر در پژوهش حاضر سعی شده است با روش توصیفی - تحلیلی بر پایه اطلاعات كتابخانه ای - اسنادی و آماری متغیرهای مورد مطالعه تعریف، ارزیابی و سنجش گردید. جامعه آماری شامل شهرهای مرزی دو استان كه بر اساس شاخص های اقتصادی با بهره گیری از تكنیك تاپسیس و تحلیل خوشه ای انجام گرفته است. نتایج حاصل از مطالعه و تجزیه و تحلیل وضع موجود بر اساس متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق بیانگر این مطلب است كه میان مناطق مرزی این دو استان نابرابری شدیدی به چشم میخورد كه در مقایسه با مناطق غیر مرزی هر یك از این استان ها، میزان این نابرابری بسیار بیشتر هم خواهد شد. یافته ها نشان میدهد لزوم توجه به برنامه ریزی غیرمتمركز بر اساس ظرفیت های واقعی هر منطقه به منظور نیل به پیشرفت متعادل و یكپارچه هر منطقه ضرورتی اجتناب ناپذیر است و با آینده نگری بیشتر نسبت به وضعیت آتی هر یك از این مناطق از همین حالا می توان با برنامه ریزی دقیق نسبت به توسعه یكپارچه این مناطق و رفع نابرابری ها و شكاف های پیش رو گام برداشت.