چكيده فارسي :
انسان كه مستعدّ تجلّی همة اسما و صفات الهی است، به واسطة دنیا از حكمت و حقیقت محروم می شود و چون این ناخالصی از او جدا گردد و حجاب
دنیا و خود، پس زده شود، آینة وجودش مستعدّ انعكاس انوار حق می گردد و این تحوّل نورانی جز با خرق حجاب ظلمانی خود و دنیا حاصل نمی شود.
پرهیز از حبّ دنیا مورد توجّه بسیاری ازعارفان و شاعران بوده است. دراین میان مولانا، شاعر و عارف بزرگ، مقام برجسته ای را دارا می باشد و در
بسیاری از اشعار خود به دنیا دوستی و بی ارزشی آن در تشبیهات بكار برده توجه داشته است و خطر دنیادوستی را بارها متذكّرشده است. در این مقالة با
نگاهی به اشعار مولانا و معرفی دنیا در مثنوی شریف از طریق تشبیه، گوشه ای از واقعیّت های دنیا به تصویر كشیده شده. و دیدگاه مولانا در خصوص
دنیا و نحوة برخورد با آن بیان شده است.
