عدالت سياسي از منظر نهج البلاغه

عدالت كه در لغت به معناي مساوات، ضد جور و دوري از افراط و تفریط و در اصطلاح، دادن حقوق افراد براساس استحقاق و شایستگی آنهاست، به طوري كه هرچیزي را در جاي خود مینهد و مانع از تجاوز و ظلم و ستم میگردد، از افضل فضائل و اشرف كمالات میباشد كه داشتن آن مستلزم جمع صفات كمالیه و بلكه عین آنهاست. در دین مبین و خاتم ادیان، اسلام، عدالت از اصول كانونی و محوري به شمار می رود و اندیشه هاي اجتماعی و سیاسی اسلام بر محور عدل و عدالت تجسد یافته اند. آنچه به عنوان شاكله عدالت اسلامی مطرح است، مفاهیمی غیر از مسائل مادي است. نگاه اسلامی به مقوله عدالت در مفهوم قسط پرورش مییابد كه مطمئنا از عقلانیت و اصالت بالاتري برخوردار است. حضرت علی(ع) كه به حق آئینه تمام نماي اسلام است نامشان با عدالت عجین شده، و ایشان نه تنها عدالت كامل را در كتابشان نهج البلاغه به تصویر كشیده اند، بلكه در طول عمر امامتشان و دوران كوتاه خلافتشان به آن عمل نموده و در این راه ضربههایی خورده و در آخر در این راه شهید شده اند. ساختار قدرت حكومت آن حضرت بر اساس برپایی عدالت بوده و مصادیقی از آن را میتوان در حكومت علی(ع) در تقسیم عادلانه بیت المال، انتصاب حكمرانان عادل و متّقی، دعوت به ساده زیستی حاكمان اسلامی و مواخذه دخترشان ام كلثوم براي عاریهي گردن بند از بیت المال و برخورد با عقیل كه سهم بیشتري از بیت المال را طلب كرد، نام برد.