ارزيابي بهره وري آب در شبكه آبياري و زهكشي مغان براساست عاريف نوين بهره وري آب

مصرف بيرويه آب در بخش كشاورزي و تلفات بالاي آب در اين بخش باعث توجه بيش از پيش به بهرهوري آب گرديده است. اولين قدم در راه افزايش بهرهوري آب سنجش مقدار آن در وضعيت كنوني و شناخت پتانسيلهاي موجود براي افزايش آن ميباشد. در اين راستا وضعيت بهرهوري آب در شبكه آبياري و زهكشي از سال ۷۷ تا ۸۱ مورد بررسي قرار گرفت. با توجه به معيار بهرهوري آب ( نسبت ستانده به نهاده آب) شاخصهاي مختلفي براي ارزيابي بهرهوري آب مورد استفاده قرار گرفت. ستانده به سه صورت، ميزان توليد، ارزش ناخالص توليد وارزش خالص توليد و نهاده آب هم به چهار صورت آب آبياري، آب ورودي خالص، كل آب خرج شده و آب مورد نياز تبخير تعرق واقعي به كار برده شد. نتايج نشان داد شاخصهايي كه بر اساس ميزان توليد هستند بدليل تغييرات الگوي كشت و شرايط اقليمي متفاوت در سالهاي انجام تحقيق با شاخصهايي كه بر اساس ارزش خالص و ناخالص توليد متوسط ارزش ناخالص توليد بودند همبستگي بالايي ندارند ولي بين شاخصهايي كه بر اساس ارزش خالص و ناخالص توليد ميباشند همبستگي بالايي وجود دارد. متوسط ارزش ناخالص هر واحد آب آبياري، آب ورودي خالص، كل آب خرج شده و آب مورد نياز تبخيرتعرق در شبكه به ترتيب ۱۰۷۶ ،۴۸۸ ،۶۵۲ و ۱۰۹۵ (ريال بر متر مكعب)برآورد گرديد. در سالهاي اخير بهرهوري آب ارتقا يافته و مقدار شاخصها در سال ۱۳۸۰ به بيشترين مقدار خود رسيدهاند. نتايج حاكي از وجود پتانسيل بالا - زراعي ۸۱ جهت ارتقاي بهرهوري آب در شبكه آبياري مغان ميباشد