بررسي جايگاه و نقش زنان روستايي در جريان پروژه بين المللي ترسيب كربن در شهرستان سربيشه در جهت توسعه محلي پايدار

كاويدن روابط ميان جنسيت و محيط زيست در دو دهه اخير نقش بسزايي را در مطالعات اجتماعي، زيست محيطي پيدا نموده است. به طوري كه امروزه كمتر برنامه محيطي است كه در آن مشاركت و به كارگيري زنان مورد غفلت قرار گيرد. پروژه مشاركتي بين است كه (GEF) و تسهيلات زيست محيطي جهاني (UNDP) المللي ترسيب كربن كار مشترك دولت ايران، برنامه عمران ملل متحد جهت تحقق اهداف خود، نقش برجستهاي را به زنان داده است. محل اجراي اين پروژه بخشي از اراضي شهرستان سربيشه در شرق استان خراسان جنوبي است كه به علت همجواري با مرز افغانستان در گذشته باحضور پناهندگان افغاني به شدت تخريب يافته است . هدف اين پروژه در سه سطح جهاني، ملي و محلي تعريف گرديده است كه رابطه پيوسته و سيستماتيكي را بين كاهش گرمايش جهاني با احياي اراضي در مناطق خشك و نحوه مديريت منابع محيطي با مشاركت مردم محلي بيان ميكند . در سطح محلي اين پروژه به منظور بسط و توسعه ديدگاههاي مشاركتي در احياي مراتع و افزايش توان و ظرفيت ترسيب كربن و نيز بهبود وضعيت اقتصادي و اجتماعي ساكنان محلي اجرا گرديده است. پژوهش حاضر، به لحاظ هدف از نوع تحقيقات كاربردي و از نظر محتوا و روش، توصيفي - استنباطي بوده، كه براي گردآوري دادهها از دو روش ميداني و اسنادي استفاده گرديد. بررسي عملكرد زنان در اين پروژه نشان ميدهد كه آنها با تشكلهاي سازمان يافته در قالب گروه هاي توسعه روستايي، در امر احياء مراتع در فعاليت هايي همچون بذرچيني گياهي منطقه، احداث نهالستان و كاشت و آبياري گونهها، در عرصه مراتع مشاركت مستقيم داشته اند . همچنين بطور غير مستقيم با پذيرش نوآوري جديد سوخت، ميزان استفاده از مراتع به 64 % درصد كاهش يافته است. از طريق جمع آوري پس اندازهاي كوچك خود در صندوق هاي خرد اعتباري اقدام به فعاليت هاي توليدي -اقتصادي متنوعي جهت كاهش وابستگي به شغل دامداري و استفاده از مراتع نموده اند، كه نقش اصلي را در تعادل دام و مرتع داشته است.