نقش معماري بومي و سنتي ايران در نماهاي ساختماني و تاثير آن در معماري پايدار

شهرسازی امروزه نوعی ازالگوی توسعه شهری را بكاربرده كه نه تنها ناپایداری را درشهرپدید آورده بلكه ناپایداری مناطق اطراف را نیز به دنبال داشته است افزایش جمعیت شهری و گسترش محدوده شهرها سبب مشكلات زیست محیطی و ترافیكی زیادی گردیده است كه منجر به نابودی مراكز قدیمی شهر شده است رشد فزاینده جمعیت اثاراساسی واغلب فاجعه انگیزی برروی كره زمین داشته است كه یكی ازتهدیدهای عمده آن رشد صنعت توسعه شهر وشهرنشینی است معماری پایداری كه دربطن بناهای سنتی ایران وجود دارد باشاخصهایی چون توجه به ویژگیهای اقلیمی عوامل اقتصادی عوامل اجتماعی فرهنگی و بواسطه نگرش خلاقانه به نوع ارتباط محیط انسان و طبیعت و ارایه اصول و راهكارهای معماری متفكرانه چون ریتم و تكرار درفرم ها و فضاها سلسله مراتب دسترسی محوریت فضایی ارتباط فرم و عملكرد و درعین حال توجه همزمان به مصالح متناسب با اقلیم به معماری آموزنده ازنگاه طراحان معاصر تبدیل شده است امروزه پایداری یكی ازبحثهای محوری درمعماری است عدم توجه به اقلیم و انرژی های محلی و افزایش بی رویه مصرف سوختهای فسیلی بحرانهای زیست محیطی فراوانی درسراسر جهان بوجود آورده است بانگاهی به شهرهای معاصر میتوان دریافت كه وجود ناهمگونی درنماهای شهری نوعی بی هویتی درمولفه های فرهنگی - اجتماعی و گونه ای عدم یكپارچگی درمفاهیم مرتبط با معماری در حوزه نماهای شهری را به وجود آورده است