شخصيت و شخصيت پردازي در داستان ((نخل)) هوشنگ مرادي كرماني

شخصیت یكی از عناصر مهم داستان است تا جایی كه منتقدان جدید ادبیات داستانی آن را مهم ترین مولفه ی داستان پردزای می دانند و ساختار داستان را تنها وسیله ای برای نمایش شخصیت می شمارند. پژوهش حاضر یكی از داستان های هوشنگ مرادی كرمانی به نام نخل را از نظر شخصیت پردازی مورد بررسی قرار داده تا ضمن نشان دادن شیوه پردازش شخصیت در این رمان خوانندگان را با شگردهای شخصیت پردزای این نویسنده آشنا سازد. نتایج به دست می دهد كه نویسنده از شیوه غیرمستقیم به عنوان شیوه غالب در پردازش شخصیت ها استفاده كرده كه دو روش گفت و گو واعمال و رفتار نقش بیشتری در پردازش شخصیت ها داشته اند و از انواع شخصیت های قالبی، نوعی، تمثیلی و پروتوتیپ های مذهبی، تاریخی و پروتوتیپ در زندگی خصوصی نویسنده در داستان بهره گرفته است.