نگاهي به ادبيات پايداري در ايران و فلسطين

زمانی كه ظلمی در جامعه ای رواج یابد، خاصه اگر از طرف دشمن بیگانه باشد، حمیت ملى مردم آن جامعه اجازه نمی دهد كه این ظلم پا برجا بماند. در طول قرن های متمادی، پشت مردم زجر كشیده ایران، زیر بار ستم حاكمان خود، خم شده بود۔ این افسردگی ها و زجرها در طلوع انقلاب اسلامی از جامعه ایران رخت بربست و «بار دگر روزگار چون شكر آمد» اما چند صباح بعد از آن، دشمن متجاوز، بر این آرامش رشك برد و به آن شبیخون زد. باز هم مردم جانانه ایستادند. در پسنی همه این رویدادها، هنرمندان هنر پایداری - و به ویژه شاعران عرصه ادبیات مقاومت - همچون نصرالله مردانی، امیری فیروزكوهی و فاطمه راكعی سربازی بودند كه با قلم خود می جنگیدند. آن ها مظلومیت مظلوم را به جهانیان نشان دادند و ظلم متجاوز را به نمایش گذاشتند. فاطمه راكعی _میگوید: دیدی آن دشمن دیرینه عشق فتنه در محفل ما كرد به پا ؟ خون مستان به سیه كاری ریخت حرمت عشق نیاورد به جا در گوشه دیگری از دنیا، یعنی فلسطین، شبیه به همین ظلم ها، و این بار از جانب یك دولت جعلی بر ملتی ریشه دار روا داشته شد. در آن جا نیز شاعران مقاومت، همچون جنگ با متجاوزان فرستادند. محمود درویش می گوید: گرچه درسلول انفرادی، راه نور را بر من بستند اما مشعل های خورشید در دلم فروزان است .