نواي زنده رود ( تحليل بازتاب اصطلاحات موسيقي در آثار شيخ شيراز ، سعدي )

پیوند شعر و موسیقی نوع پیوند زندگی و هواست و همچنانكه حیات بدون هوا متصور نیست، شعر نیز بدون موسیقی ناممكن است و شاید به تعبیر دیگری بتوان گفت كه شعر خود هیچ نیست مگر موسیقی، موسیقی ای كه از حنجره اصوات و همنشینی واژه ها پدید می اید و شاعر هر چه بیشتر با موسیقی آشنایی داشته و در باغهای تودرتوی نواهای آسمانی به گلگشت پرداخته باشد ، شعر او هنری تر ، لطیف تر ، گوش نواز تر خواهد بود. سعدی گوینده سده هفتم و بلكه همه سده هایی كه عروس شعر فارسی مشغول دلبریست از شاعران ذوفنونی است كه در بسیاری از شاخه های علوم دینی چون فقه و حدیث و عرفان عمیقا آشناست و دانش موسیقی را بر سری دارد و خود شیفته موسیقی بوده و بارها و بارها به این علاقه خویش اشاره كرده است و از جمله در گلستان یادآوری می كند كه با وجود سفرش اكید استادش، ابن جوزی، مبنی بر دوری از مجالس سماع، كه نوعا با موسیقی نیز همراه بوده است به تمایل درونی خود پاسخ می داد و در این مجالس حاضر می شد. در غزلهای خود نیز به به موسیقی و اصطلاحات آن و تمایل خویش به موسیقی اشاره كرده است. از جمله گفته است. به از روی زیباست آواز خوش كه آن حظ نفس است و این قوت روح و این در حالیست كه وی به نظر بازی شهره است. در این نوشتار بر آنیم تا با همت از باطن حضرت شیخ، بازتاب اصطلاحات موسیقی را در شعر او، كه نشانگر علاقه وی به آن نیز تواند بود، نشان دهیم و به تحلیل آنها بپردازیم.