نظريه پردازي در مورد ، قلمرو بازيابي ، در محاوره ي زبان فارسي

فاكس ویوك (۲۰۰۳) در طرح پیشنهادی خود با عنوان " مطالعه بینا زبانی خود اصلاحی " اظهار داشته اند كه یك سری مشخصه های رده شناختی از قبیل واژه آرایی، درجه انسجام نحوی، حضور یا عدم حضور حرف تعریف بر میزان، قلمرو بازیابی، اثرگذار است. آن ها در پروژه خود قصد دارند، خود اصلاحی، را روی ۱۴ زبان متفاوت از نظر منطقه ای، خویشاوندی و رده شناختی بررسی كنند: ژیكاریلا اپك، بیگل، چانتیال، شچیپان چایناتی، انگلیسی، فارسی، فنلاندی، آلمانی، عبری، اندونزیایی، ژاپنی، كره ای، چینی و توتزیل، فرضیه آن ها در مورد زبان فارسی این است كه فارسی از لحاظ فعلی پایانی بودن همانند ژاپنی میباشد، ولی از نظر، موضوع های آشكار، برخلاف آن است، لذا احتمالا بازیابی در محاوره این زبان در سطح بند است. این مقاله با ارائه دادگانی از محاوره زبان فارسی قصد دارد ضمن رد فرضیه آن ها نشان دهد كه، قلمرو بازیابی، در محاوره زبان فارسی همسو با ادعای كلارك و واسو (۱۹۹۸)، محلی، است. در این زبان تمایلی به بازیابی از آغاز گروه حرف اضافه، گروه فعلی ( فعل + مفعول مستقیم ) و بند ( فعل + نهاد ) وجود ندارد. یعنی موردی یافت نشد كه تشخیص در عنصری از گروه اسمی باشد ولی بازیابی از آغاز سازه گروه حرف اضافه (یعنی حرف اضافه) انجام گیرد، یا تشخیص در فعل باشد و بازیابی به آغاز مفعول مستقیم برگردد. همچنین موردی یافت نشد كه تشخیص در مجموعه فعلی (فقط فعل و وابسته های فعلی و نه مفعول) باشد و عملكرد اصلاحی با زیابی از نهاد شروع شود.