مدلي براي توسعه شهرهاي ايران بر اساس محاسبات بازار كار

در این مدل تلاش شده است كه براساس تحولات جمعیتی و نتایج بازار كار، مدلی برای تحولات جمعیتی وضعیت عرضه و تقاضای نیروی انسانی و تاثیرات آن بر رشد شهرها، ارائه شود. این مطالعه نشان می دهد كه شهرهای ایران در سلسله مراتب شهری خود، از یك مكانیزم تحول پلكانی رشد و افت بر خوردار بوده اند.در این تحقیق، نظریه های توسعه مرحله ای یك ناحیه شهری و جابه جایی های روستا شهری به عنوان زمینه نظری تحقیق، و فن محاسبات بازار كار به عنوان روش تجزیه و تحلیل مورد استفاده قرار گرفته است.این نتایج نشان میدهد تهران به عنوان كلان شهر عمده در ایران در دهه 1335-1345 به نقطه اوج رشد جمعیتی خود رسیده است، پس از آن افت قابل ملاحظه ای را تجربه كرده است كه تا كنون ادامه دارد. در حالی كه دیگر كلان شهر های ایران با یك دهه تاخیر این فرایند را از دهه 1365-1355 آغاز كرده و سپس گروه سوم شهرهای ایران، شهرهای متوسط با یك دهه تاخیر از دهه 1375-1365 همین فرایند رشد و افت را دنبال كرده اند.در نتیجه ما می توانیم انتظار داشته باشیم كه شهرهای متوسط كه در دهه 1375-1365 رشد قابل ملاحظه كرده اند، اگر فرایند ركورد اتفاق افتاد، در دهه اخیر، مرحله افت را تجربه كردند.نتایج محاسبات بازار كار نشان می دهند كه این فرایند رشد و افت در ایران، بر خلاف تجربه كشورهای صنعتی، در نتیجه جابجایی های روستا شهر مشاغل نبوده، بلكه عدم توانایی شهرها در جذب و تثبیت جمعیت، باعث توقف رشد آنها شده است.