جايگاه پياده راه سازي در ارتقاء كيفيت منظر شهري (مطالعه موردي: خيابان مسجد جامع شهر يزد)

پیاده روی، ابتدایی ترین نوع حمل و نقل شهری است و میتواند ایمن ترین و راحت ترین آن نیز باشد. شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اند و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل كانون های زیستی مطرح بوده است. امروزه كیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یكی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی بدل گردیده است، همچنین به دنبال افزایش آلودگی هوا سیاست های كنترلی مبنی بر كاهش استفاده از اتومبیل و سوخت های فسیلی در دستور كار قرار گرفته است. در این میان، پیاده راه ها بدلیل قابلیت های خاص خود در ایجاد فرصت تعاملات اجتماعی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملكردی از نقشی اساسی برخوردارند. هدف از انجام این پژوهش، یررسی امكان ایجاد پیاده راه در محورهای شهری و سنجش تمایل حضور شهروندان از سه بعد كالبدی، كاركردی، ادراكی در محیط های پیاده مدار، بوده وهمچنین در پی پاسخگویی به این سوال كه چگونه می توان با تنوع بخشی به كاركردهای موجود در محور مسجد جامع شهر یزد، امكان پیاده راه سازی آن را فراهم نمود، هستیم. این پژوهش از نوع كاربردی بوده و بر اساس روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شده است. نتایج بررسی ها و یافته ها نشان می دهد كه محور مسجد جامع شهر یزد به دلیل هویت تاریخی فرهنگی آن و وجود كاربری های فعال دارای پتانسیل تبدیل به پیاده راه می باشد.