مديريت سنتي آب در بخش كشاورزي (مطالعه موردي شهر سمنان )

مدیریت آبیاری بخش كشاورزی در مناطق كم آب از زمانهای قدیم مورد تاكید مردم بوده است و در طول زمان تكامل یافته است. در شهرسمنان، بعنوان یكی از مناطق خشك ونیمه خشك نظام آبیاری از مقررات خاصی برخوردار بوده كه هم اكنون نیز كم وبیش اجرا میشود.تنها رودخانه دائمی سمنان رودخانه گل رودبار بوده كه نیازهای آبی مردم راتامین می كرده است . رود مذكور پس از طی مسافت زیاد وارد آب پخش كن شده و پس ازكاهش فشارآب توسط آب شكنها به شش استخر زاوغان، كوشك مغان ،كدیور،ناسار،لتیبار و شاهجوی وارد شده ودر نهایت به زمینهای كشاورزی ختم میشود. پارا محل تقسیم آب استخرهای سمنان است.بستر جوی آب درپارا طوری ساخته شده است كه آب بطور یكسان حركت كرده و در قسمت پایانی درسطحی كاملا مساوی شش قطعه چوب به نام برجم آب را به سوی جویهای كوچكتر هدایت می كند . در یك سطح بلند ودریك برج نگهبانی پارابان با وظیفه نظارت بر جریان آب مستقر است. استخرهای سمنان دارای گروه آبیاران باوظایف متفاوت بالغ بر ٥٤ نفروبا اوراق واسناد، وسایل خاص ومقیاس های معین مبادرت به تقسیم آب مینمایند. از آنجاكه آب نقش مهمی درمناطق كم آب دارد مدیریت آن دربخش كشاورزی نیز مهم جلوه میكند . هدف اصلی از این بررسی این بوده است كه مشخص گردد كه مدیریت آب دربخش كشاورزی درشهرسمنان چگونه بوده است. بدین منظوربا استفاده از منابع مختلف و به صورت كتابخانه ای و اسناد ومدارك موجود و مشاهده موضوع مورد بررسی قرار گرفت.