بررسي اثر تغيير كاربري اراضي بر افزايش سيلاب رودخانه خشك شيراز مطالعه موردي: حوضه صدرا

نتایج پژوهش های فراوان در مناطق مختلف نشان می دهد كه با تغییر كاربری اراضی بر تعداد وشدت سیلاب افزوده می شود .در چند دهه اخیر هم زمان با تغییر كاربری های وسیع در حوضه رودخانه خشك شیراز ،تعداد و شدت سیلاب نیز افزوده شده است . بدیهی است، تعیین ارتباط بین نوع كاربری و سیلاب در حوضه می تواند نقش مهمی درمدیریت فعلی و برنامه ریزی آینده آن داشته باشد. به این منظور زیرحوضه صد را با مساحت160/9كیلومترمربع در حوضه رودخانه خشك شیراز انتخاب گردید .ابتدا كاربری اراضی زیرحوضه براساس اطلاعات موجود برای سال های 1372 و 1382 تعیین شد.آنگاه براسا س روند تغییر ات در دهه های گذشته و درصد شیب ،مساحت كاربری ها برای سال 1392 پیش بینی شد.برای مقایسه تغییرات كاربری با سیل، با استفاده از روشSCSدبی حداكثر سیلاب در دوره های فوق محاسبه گردید. نتایج نشان داد كه مساحت اراضی زراعی از2912/6 هكتار در سال 1372 به صفر در سال می رسد . در همین مدت وسعت اراضی مسكونی از 81/5 به 5215 هكتار افزایش و مرتع از 10420 به 5528 هكتار كاهش می یابد . در همین مدت ، میزان دبی حداكثر سیلاب با دوره بازگشت 50 ساله نیز از 89/8 FI 128/79 متر مكعب بر ثانیه خواهد رسید . یعنی در صورتی كه سایر عوامل ا ثر گذار بر دبی سیلاب را ثابت فرض كنیم ، با تغییر كاربری از مرتع و زراعت به باغ و مسكونی ، دبی حداكثر سیلاب 50 ساله 43 درصد افزایش خواهد یافت . بنابراین چنانچه روند كنونی تغییر كاربری در حوضه ادامه یابد ، در سال های آتی باید شاهد وقوع سیلاب های با شدت بیشتری در شیراز بود