تحليل و بررسي مفهوم تدريس از منظر فيلسوفان مكتب لندن

در عرصه فلسفه تعلیم و تربیت عمدتا سه رویكرد مهم استنتاجی ،تحلیلی و فراتحلیلی پا به عرصه وجود گذاشته است. یكی از جریانات فكري كه هنوز هم در محافل تربیتی از آن به عنواد یك جریان باننفوذ بهره برده می شود فلسفه تحلیلی است. این رویكرد با وجود شاخه ها و شعبات متفاوتش،در جهت دهی به مسائل تربیتی نقش مهمی را ایفا كرده است. ریچارد پیترز و پال هرست به عنوان نمایندگان مكتب لندن به عنوان شاخه اي از رویكرد تحلیلی ،در آثار خود به تحلیل بسیاري از مفاهیم تربیتی از جمله مفهوم تدریس پرداخته اند. دغدغه اصلی این مكتب فكري ایجاد تمایز بین تعلیم و تربیت و تلقین و بخصوص تدریس و تلقین است . اگر فرایند تدریس به گونه اي اجرا شود كه دانش آموزان پس از اتمام درس، هیچ استدلالی را در رد باورهاي خود كه می تواند باورهاي دینی، اخلاقی، سیاسی و غیره باشد معتبر ندانند و هیچ دلیلی آنها را مجاب نكند تا در باورهاي خود تجدیدنظر كنند، می توان ادعا كرد كه این معلم، روشی تلقین آمیز را به كار گرفته است. در این روش ارائۀ درس، حتی ممكن است معلم، براي رد هرگونه تردید یا ایراد نسبت به این آموزه ها، پاسخ هاي از پیش تعیین شده اي را در ذهن شاگردان فرو نشاند.اما در نقطۀ مقابل، چنانچه دانش آموزان پس از ترك مدرسه، آموزه ها و اعتقادات كسب شده را قابل بازنگري تلقی كنند و به بحث دربارة ماهیت آنها رغبت نشان دهند، درآن صورت، حتی اگر موضوع تدریس « آموزه » باشد، نمی توان ادعا كرد كه تلقینی صورت گرفته است. بنابراین چنانچه فرایند ، به شكل گیري ، تدریس تعهدي تزلزل ناپذیر نسبت به موضوع درسی، در ذهن دانش آموزان منجر شود، بی شك تلقین اتفاق افتاده است.