راه كارهايي در جهت ارتقا فضاي معماري براي نابينايان بر مبناي ادراك نابينا

معماری هنری بصری است كه از طریق حس بینایی با مخاطبان خود ارتباط برقرار می¬كند. اما سوال اینجا است كه این هنر چگونه توسط نابینا درك می شود؟ و یا آیا با بهره گیری از حواس غیر بصری می توان فضا ی معماری را احساس كرد؟ و حواس غیر بصری در سطوح كاربردی ازجمله فضاهای معماری برای افراد نابینا چگونه عمل می كنند؟ در واقع نابینایان به عنوان دسته‌ای از معلولین حسی، در ادراك فضاهای اطرافشان بیش از دیگران با مشكل روبرو می¬باشند چرا كه آنان فاقد ابزار اصلی درك فضا و معماری هستند. آنها بيشتر از حواس خود و كلیشه های ذهنی براي درك محيط پيرامون استفاده مي كنند. در این تحقیق كه بر مبنای مطالعات كتابخانه ای و میدانی، شامل مصاحبه حضوری با مسئولین و نیز گروهی از نابینایان و تهیه پرسشنامه، به بررسی مشكلات نابینایان هنگام حضور در فضا پرداخته شده و با هدف چگونه ارتباط برقرار كردن نابینا با محیط و پرداختن به ادراك فرد نابينا و چگونگي ارتباط وي با پيرامون است. رسيدن به طراحي فضای درخور نابينایان و ارائه‌ي الگو و طرحي صحيح از فضاي مناسب با ادراك او است كه دستيابي به اين هدف، بدون آگاهي و شناخت بهره‌بردار كه همان فرد نابينا است، به‌راستي ميسر نمي‌شود. این مقاله در نظر دارد با نحوه تحرك و ادراك نابینا ازفضا، راهكارهایی را در جهت طراحی مناسب برای این دسته از افراد ارائه دهد كه چارچوبی برای آگاهی طراحان نسبت به چگونگی ادراك فضای معماری بر نابینایان و یا كم بینایان باشد.