بررسي تاثير عوامل مختلف اقليمي بر شدت تبخير در استان اصفهان با استفاده از مدلهاي مختلف رگرسيون خطي و درجه 2

يكي از راههاي هدررفت در مناطق مختلف آب و هوايي ايران تبخير وتعرق است كه تابع پارامترهاي مختلف اقليمي است. تبخير و تعرق يكي از مهمترين پديدههاي اقليمي موثر بر مديريت منابع طبيعي و مبناي برآورد نياز آبي براي محصولات كشاورزي در اغلب روشهاي محاسبه مقادير تبخير و تعرق است. بنابراين شناخت هر چه بيشتر عوامل موثر و برآورد دقيقتر آن باعث بهبود مديريت در سطوح مزرعه و حوزه آبخيز مي شود. در اين تحقيق با در نظر گرفتن 11 ايستگاه تبخيرسنجي در استان اصفهان سعي شده است تاثير عوامل مختلف اقليمي بر شدت تبخير با استفاده از دو معادله رگرسيوني خطي و درجه دو بررسي شود. اولويت بندي و تعيين شدت تاثير هر يك از پارامترها بر روي تبخير ميتواند ضمن افزايش شناخت از عوامل موثر بر تبخير و تعرق در هر منطقه، به مديريت منابع آب در آن بسيار كمك كند. نتايج اين تحقيق نحوهي اولويت بندي پارامتر- هاي اقليمي و ميزان تاثيرگذاري آنها در ماههاي مختلف سال در استان اصفهان را نشان مي دهد. نتايج به دست آمده از دو روش رگرسيون خطي و درجه دو عمدتا با هم شباهت دارد. بطوركلي در فصل پائيز و زمستان بين پارامترهاي دما با تبخير و در فصل پائيز و بهار بين پارامترهاي رطوبت با تبخير بيشترين ضريب همبستگي وجود دارد و كمترين ضريب همبستگي بين پارامترهاي دما و رطوبت با تبخير در فصل تابستان است.