تعامل انسان و محيط بر مبناي دستور زبان طراحي شهري؛ مورد پژوهي خيابان مظفر تهران

دانش زبانشناسي، اگرچه خارج از حوزه دانش شهر مي باشد، اما مي توان در رويكردي ميان رشته اي از ظرفيتهاي آن در جهت شناسايي قواعد تعامل پايدار ميان انسان و محيط بهره جست. در سال هاي اخير پژوهش هاي فراواني در رابطه با زبان محيط انجام شده است و نتايج حاصل شده نشان مي دهد كه زبان محيط نيز همچون دانش ، زبان و بيان عمومي زبانشناسي داراي ابعاد نحوي، معنايي و ارتباطي است ودر قالب قواعد ديالكتيكي زبان چون تعريف مي گردد. دستور زبان طراحي شهري، درزماني و هم زماني و همنشيني و جانشيني ، دال و مدلول استخراج نظام هاي ذكر شده در محيط ساخته شده مي باشد. در سال هاي اخير، در شهر تهران اقداماتي در جهت برقراري تعامل بين انسان و محيط از طرق مختلف نظير ايجاد مراكز و محورهاي پياده، طراحي بوستان ها و فضاهاي عمومي و... انجام شده است. يكي از نمونه اقدامات ذكر شده پياده سازي محور خيابان مظفر مي باشد. در پژوهش حاضر بر مبناي دستور زبان طراحي شهري، ايجاد تعامل بين انسان و محيط در محور خيابان مظفر مورد بررسي قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نقطه نظر هدف، كاربردي و از نقطه نظر روش، علي و همبستگي است. روش تحقيق حاضر بر مبناي تحليل الگوي زباني نوام چامسكي بر مبناي تجزيه زبان به ژرف ساخت ها، روساخت ها و گشتارهاي زباني است. بر اين مبنا با استفاده از روش پرسشنامه و بر مبناي تحليل رگرسيوني ميزان اهميت هر كدام از اجزاء ساخت زبان از منظر عابران خيابان مشخص گرديده و بر مبناي آن، نقاط عطف ايجاد تعامل پايدار ميان انسان و محيط از طريق دستور زبان طراحي شهري شناسايي گرديده است. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي دهد، نقاط مكث و توقفگاه ها در طول محور خيابان مظفر، بيشترين ميزان اهميت را در بعد ارتباطي دستور زبان طراحي آن محور دارا مي باشد.