بررسي مولفه هاي سازنده حس مكان در محيط هاي روستايي

گذر زمان و توسعه تكنولوژي در جوامع روستايي سبب چالش هاي فراواني در نحوه زندگي در كشور هاي در حال توسعه شده است كه اين روند باعث خسارات جبران ناپذيري به بدنه ي شهرها و به ويژه محيط هاي روستايي وارد كرده است. فقدان حس مكان يكي از بارزترين مشكلات در فضاهاي شهري و روستايي است كه ناشي از عدم حس تعلق به فضا است. در برخي از مناطق روستايي كمبود حس مكان سبب عدم دلبستگي، عدم پايداري و خالي شدن سكنه در آن مناطق و در نهايت راهي شدن افراد جهت مهاجرت به شهرها گرديده است. در حاليكه با برنامه ريزي و استفاده از پتانسيل هاي مثبت و ايجاد محيطي مطلوب و خلاق مي توان نه تنها از مهاجرت جلوگيري كرد بلكه در ايجاد جاذبه هاي مختلف اعم از جاذبه هاي توريستي و سكونتي كوشيد و راهبردهاي توسعه پايدار روستايي را همگام با مولفه هاي حس مكان قرار داد و راه حلي جهت حفظ روستا ارائه نمود. شيوه اي كه در اين پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است تلفيقي از روش هاي تحليل متون، اكتشافي و تفسيري است. بدين ترتيب متون و اسناد و مدارك مربوط به مباحث پژوهش مورد مطالعه و مقايسه، تجزيه و تحليل قرار گرفته است. مقاله به دو بخش مباني نظري در باب حس مكان از ديدگاه هاي صاحبنظران مختلف و بررسي مدلهاي ارائه شده در خصوص مولفه هاي سازنده حس مكان از ديدگاه آنان و در بخش نهايي به ارايه مدلي از مولفه هاي سازنده حس مكان در محيط روستايي پرداخته شده است. در اين مدل عوامل به پنج مولفه كالبدي، ادراكي، اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي به عنوان مهمترين مولفه هاي سازنده حس مكان در محيط هاي روستايي معرفي گرديده است كه در انتها در قالب ارائه جدول، به عناصر تشكيل دهنده هر كدام از اين پنج دسته مولفه پرداخته شده است