بررسي روند تحولات كاربري اراضي شهري در طرح هاي جامع شهري (نمونه موردي: شهر اهواز)

برنامه ریزی كاربری اراضی شهری نحوه استفاده ، توزیع ، حفاظت ، ساماندهی مكانی فضایی فعالیت ها و عملكردهای شهری را برابر استاندارد ها، وضع موجود و آینده یعنی یك دوره زمانی خاص بررسی می كند و به ارزیابی كمی و كیفی كاربری ها در سطح شهر می پردازد. هدف این تحقیق بررسی تحولات و ارزیابی كاربری اراضی شهری در طرح های جامع شهر اهواز می باشد. روش مورد استفاده برای این تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد و روش گردآوری اطلاعات اسنادی و كتابخانه ای است. نتایج مقایسه و بررسی تغییرات طرح های جامع 1347، طرح جامع 1367و طرح توسعه و عمران 1389 نشان می دهد كه از كاربری های پیشنهادی طرح جامع 1347 به جزء كاربری صنعتی ، درصد تحقق كاربری های مسكونی ، تجارتی ، و خیابان كمتر از 100 درصد بوده است ، بررسی روند تغییرات كاربری اراضی در طی سال های 1367 و 1389 نشان می دهد كه در اكثر كاربری ها به جزء كاربری هایی مانند تأسیسات و تجهیزات شهری ، زمین های مزروعی ، باغ ها و سایر كاربری ها در محدوده شهر افزایش داشته اند و همچنین در ارزیابی تحقق كاربری های پیشنهادی طرح جامع 1367 بیشترین درصد تحقق را كاربری های نظامی و انتطامی ، اداری ، آموزش عالی و كاربری مسكونی و كمترین درصد تحقق را فضای سبز و تأسیسات و تجهیزات شهری داشته اند به طور كلی فرایند برنامه ریزی كاربری اراضی باعث عدم تعادل در كاربری های شهر اهواز شده است .