آمايش سرزمين و مديريت توسعه فضايي (مطالعه موردي : استان آذربايجان شرقي)

توجه به نابرابریهای منطقه ای در قالب شاخصها، ازجمله مهمترین ابزارهای برنامه ریزی به شمار می رود كه از طریق آن برنامه ریزان قادر به ارزیابی نتایج اجرای برنامه ها در بستر محدوده جغرافیایی خواهند بود. هدف این مقاله بررسی نابرابریهای فضایی و ارائه راهكارهای توسعه جهت دستیابی به تعادل و توازن منطقهای در استان آذربایجان شرقی است. برای دستیابی به این هدف 02 شاخص توسعه )اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی- درمانی و...( تعریف و سنجش شدند. با توجه به مؤلفه های موردبررسی، رویكرد حاكم بر این تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات موردنیاز از سرشماریهای عمومی نفوس و مسكن و آمارنامه های استانی استخراج گردیده كه در آن از مدلهای كمی و روشهای آماری نظیر TOPSIS و سایر افزارهای رایانه ای دیگر استفاده شده است. بر اساس نتایج به دست آمده از تجزیه وتحلیل شاخصهای توسعه اقتصادی – اجتماعی و بهداشتی و ... 9 شهرستان تبریز ، هریس ، اهر ، بناب ، جلفا ، مراغه ، اسكو ، سراب ، میانه ، توسعه یافته و 8 شهرستان آذرشهر ، عجبشیر ، مرند ، شبستر ، ملكان ، بستانآباد ، كلیبر ، هشترود ، درحالتوسعه و 3 شهرستان ورزقان ، خدافرین ، چاراویماق ، كمتر توسعه یافته میباشد.