بررسي مسائل و مشكلات بافت هاي فرسوده (مطالعه موردي منطقه 10 شهر تهران)

وجود بافت های فرسوده در نقاط مختلف شهر تهران و بویژه مناطق جنوبی شهر سبب شده كه بحث های مرتبط با توسعه و نوسازی در ابعاد مختلف كالبدی و فرهنگی و اجتماعی، بیش از پیش مطرح شوند. از نوسازی شهری اغلب به عنوان فرایندی یاد می شود كه از طریق آن محیط شهری دچار تغییر و تحول می شود. در حال حاضر معیارهای سه گانه ارائه شده از سوی شورای عالی شهرسازی و معماری ایران - ریزدانگی، ناپایداری و نفوذناپذیری - به عنوان تعریف مشترك و مصوب بافت فرسوده در سازمانهای مختلف اجرایی مد نظر قرار می گیرد. متفاوت بودن سبك زندگی در بافت های فرسوده نسبت به سبك زندگی مدرن شهری، بالا بودن میزان فقر، بیكاری، انواع جرائم به خصوص اعتیاد و پخشمواد مخدر، بروز درگیری های محله ای، ناامنی و بزهكاری، وجود مسكن ارزان قیمت به سبب عدم وجود زیرساخت ها، تاسیسات و تجهیزات مناسب شهری، تفاوت فاحشمیزان سرمایه اجتماعی، فرهنگی و اعتماد اجتماعی نسبت به سایر محله ها، بالا بودن میزان مشاغل خانگی و موارد دیگری از این دست خود نشان دهنده وجود معیارهای اجتماعی برای تشخیص بافت های فرسوده و البته به دنبال آن تصمیم گیری و برنامه ریزی درباره آن می باشد. در این مقاله سعی شده تا با نگاهی به مسائل و مشكلات بافت های فرسود ه مورد ارزیابی قرار گیرد. در نهایت به این نتیجه رسیدیم كه با افزایش جمعیت منطقه و فقدان آزادسازی اراضی مسكونی در روند موجود نوسازی، كمبودهای خدماتی و معابر منطقه تشدید شده است. در صورت ارتقا كیفیت سكونت در منطقه از طریق بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده مسكو نی زمینه تامین خدمات و فضاهای باز و سبز را در منطقه می باید فراهم آورد. حل معضلات بافت های فرسوده كه مهمترین معضل منطقه است می تواند نقش مسكونی منطقه را در تهران ارتقا بخشد و مطلوبیت بازار مسكن را در منطقه افزایش دهد. در كنار این معضل اصلی در صورتی كه برخی عملكردها و كاربریهای با مقیاس شهری در منطقه مستقر شوند زمینه مراجعات بیشتر به منطقه و تاثیر مثبت بر درآمد منطقه را فراهم خواهد آورد. فقدان اینگونه عملكردها باعث مهجور ماندن منطقه و تنزل بیشتر كیفیت مسكونی در آن خواهد شد.